Wojna północna miała miejsce w latach 1700 - 1721. Główną jej przyczyną była rywalizacja Rosji i Szwecji. Przeciwko Szwecji wystąpiły również Dania i Saksonia. Ówczesny władca Saksonii był jednocześnie jako August II królem Polski. W ten sposób Rzeczpospolita nie biorąc formalnie udziału w wojnie stała się jej ofiarą. Obce wojska wkroczyły na jej terytorium dopuszczając się licznych rabunków i staczając liczne bitwy. Jedną z nich rozegrała się wieczorem 8 listopada 1704 roku na polach między Poniecem a Janiszewem.
Bitwa była fragmentem kampanii jesiennej króla szwedzkiego Karola XII. Jego wojska ścigały wojska saskie pod dowództwem generała Schulenburga aż spod Warszawy. Trasa pościgu wojsk szwedzkich za saskimi prowadziła przez Kalisz, Raszków, Kobylin, Jutrosin, Krobię. W późnych godzinach popołudniowych 8 listopada Sasi, którzy właśnie minęli Poniec zauważyli zbliżającą się pogoń szwedzką. Generał Schulenburg zdając sobie sprawę, że nie ujdzie pogoni zdecydował się na bitwę Ocenił wojska nieprzyjacielskie na około 7000 kawalerii. Rozkazał zająć opłotki i lasek wsi Janiszewo.. Ustawił swoich żołnierzy w dwie linie. Pierwsza składała się z 8 batalionów i była oparta prawym skrzydłem o wieś Janiszewo a druga była złożona z 4 batalionów. Po obu skrzydłach drugiej linii stała kawaleria saska, natomiast między liniami ustawiono 9 dział. Generał Schulenburg namawiał swoich żołnierzy do wytrwania na miejscu. Przez cały czas wydawał rozkazy aby celować w łby koni i celnie strzelać. Pierwszy szereg po wystrzale miał przyklęknąć , aby dać możność strzału drugiemu.
Karol XII z jazdą szwedzką ruszył ku szykowi bojowemu Sasów. Wybrał sobie za cel głównie wolne miejsca między piechotą a konnicą saską. Po pierwszym ataku wprawił w nieład dwa bataliony saskie. Przez chwilę wydawało się, że Szwedzi zwyciężą. W tej sytuacji prawdziwą postawę bohaterskiego dowódcy okazał Schulenburg. Ranny w rękę doprowadził do uformowania szyku bojowego. Żołnierze widząc bohaterską postawę dowódcy uderzyli na Szwedów ze zdwojoną siłą. Szwedzi zostali zmuszeni do wycofania się za rów. Generał Schulenburg przytomnie korzystając z chwili zwycięstwa cofnął piechotę , ustawiając ją w podłużny czworobok. Tył opierał się o lasek a z przodu o głęboką rzekę. Artyleria stanęła po obydwu skrzydłach bocznych przez cały czas strzelając do jeszcze uciekających Szwedów. Bitwa była coraz bardziej zacięta lecz atak szwedzki został powstrzymany głębokim rowem oraz salwą pierwszej i drugiej linii strzelającej nad głowami towarzyszy. Atak został odparty. Niektórzy tylko Szwedzi przedarli się do saskiego czworoboku gdzie zginęli. Szwedzi ponawiali jeszcze ataki lecz z coraz słabszą siłą. Wreszcie Karol XII zmuszony był opuścić pole bitwy i wycofać się pod Poniec. Zostawił rannych i poległych. Schulenburg ocenił straty szwedzkie na 1500 ludzi lecz Karol przyznał się tylko do 289 zabitych i rannych. Możliwe, że nie chciał przyznać się do rozmiarów klęski. Z obliczeń Schulenburga wynikało, że stracił on 489 ludzi. Mógł jednak po zaprzestaniu pościgu szwedzkiego przejść bezpiecznie pobliską granicę ze Śląskiem i udać się w kierunku Góry. Jednak Wielkopolska w tym i Poniec na pewien czas znalazła się w rękach Szwedów . Wraz z nimi powrócił do swego pałacu w Rydzynie niedawno wybrany król polski Stanisław Leszczyński.
Karol XII z jazdą szwedzką ruszył ku szykowi bojowemu Sasów. Wybrał sobie za cel głównie wolne miejsca między piechotą a konnicą saską. Po pierwszym ataku wprawił w nieład dwa bataliony saskie. Przez chwilę wydawało się, że Szwedzi zwyciężą. W tej sytuacji prawdziwą postawę bohaterskiego dowódcy okazał Schulenburg. Ranny w rękę doprowadził do uformowania szyku bojowego. Żołnierze widząc bohaterską postawę dowódcy uderzyli na Szwedów ze zdwojoną siłą. Szwedzi zostali zmuszeni do wycofania się za rów. Generał Schulenburg przytomnie korzystając z chwili zwycięstwa cofnął piechotę , ustawiając ją w podłużny czworobok. Tył opierał się o lasek a z przodu o głęboką rzekę. Artyleria stanęła po obydwu skrzydłach bocznych przez cały czas strzelając do jeszcze uciekających Szwedów. Bitwa była coraz bardziej zacięta lecz atak szwedzki został powstrzymany głębokim rowem oraz salwą pierwszej i drugiej linii strzelającej nad głowami towarzyszy. Atak został odparty. Niektórzy tylko Szwedzi przedarli się do saskiego czworoboku gdzie zginęli. Szwedzi ponawiali jeszcze ataki lecz z coraz słabszą siłą. Wreszcie Karol XII zmuszony był opuścić pole bitwy i wycofać się pod Poniec. Zostawił rannych i poległych. Schulenburg ocenił straty szwedzkie na 1500 ludzi lecz Karol przyznał się tylko do 289 zabitych i rannych. Możliwe, że nie chciał przyznać się do rozmiarów klęski. Z obliczeń Schulenburga wynikało, że stracił on 489 ludzi. Mógł jednak po zaprzestaniu pościgu szwedzkiego przejść bezpiecznie pobliską granicę ze Śląskiem i udać się w kierunku Góry. Jednak Wielkopolska w tym i Poniec na pewien czas znalazła się w rękach Szwedów . Wraz z nimi powrócił do swego pałacu w Rydzynie niedawno wybrany król polski Stanisław Leszczyński.
